Naturalne formy ruchu, takie jak marsz, bieg, skok i rzut, stanowiły od zarania dziejów element pozwalający człowiekowi zdobywać pożywienie, bronić się przed niebezpieczeństwem, przemieszczać się itp. Umiejętności te wykorzystywane były w działaniach wojennych, a począwszy od VIII wieku p.n.e. stały się formami współzawodnictwa sportowego.
W pradziejach człowieka zdolności motoryczne, takie jak szybki bieg, wytrwałość w biegu, dalekie skoki, celne dalekie rzuty wyłaniały go z grupy społecznej na przywódcę, stawiając na szczycie w hierarchii społecznej w bezwzględnej walce o byt. Te proste formy ćwiczeń stosowane w trakcie rozwoju ludzkości oparte na bieganiu, skakaniu i rzucaniu, nazywane dzisiaj lekkoatletyką, można uznać za najstarszy antyczny element w rozwoju kultury fizycznej. Pojawiły się one wraz z obecnością na ziemi człowieka i musiało minąć wiele tysiącleci, by przekształciły się w pierwsze formy rywalizacji, popisów i współzawodnictwa, charakterystyczne dla współczesnego sportu.
Stanowiły one podstawę organizacji starożytnych igrzysk greckich, w których wyłaniano mistrzów w biegach krótkich, średnich i długich, a skok w dal oraz rzuty dyskiem i oszczepem wchodziły w skład pięcioboju. Greków zajmujących się tymi formami ruchu nazwano athletes, stąd grupę tych ćwiczeń zaczęto nazywać lekkoatletyką, a zawodników lekkoatletami.
Popularność agonistycznych form lekkoatletyki zawiązana była z panującymi wówczas w Grecji silnym przesądem religijnym opartym na przekonaniu, że zwycięstwo odniósł ktoś, nad kim opiekę sprawowali bogowie. Na zwycięzcę oraz na miejscowość, z której pochodził, spływały wszystkie wówczas możliwe w Grecji zaszczyty i przywileje.
Pierwszy historyczny zapis dotyczący igrzysk starogreckich pochodzi z roku 776 p.n.e. Zawiera on nazwiska zwycięzców w walkach sportowych. Igrzyska starogreckie stanowiły wyraz wspólnoty narodowej plemion greckich, miały jednak przede wszystkim program sportowy, choć połączone były z kultem religijnym, a czasem i z zawodami artystycznymi. Podstawą ich rozwoju były lokalne igrzyska rozgrywane na stadionach poszczególnych państw greckich. Największą sławę i autorytet uzyskały igrzyska olimpijskie, odbywające się co cztery lata na Peloponezie w miejscowości Olimpia w Eliadzie. Ponadto ogólnorozwojowy charakter miały igrzyska pytyjskie w Delfach, igrzyska istmijskie pod Koryntem oraz nemejskie, również na Peloponezie, w miejscowości Nemea w Argolidzie. W igrzyskach olimpijskich uczestniczyć mogli jedynie mężczyźni, rodowi Hellenowie, z obojga rodziców Greków. Kobiety nie miały na nie prawa wstępu, pogwałcenie tego prawa karane było śmiercią. W Olimpii jednak odbywały się również, co cztery lata igrzyska dla kobiet, zwane herajskimi. Zwyciężczynie uzyskiwały wieniec z gałązek oliwnych. Drugim niezbędnym warunkiem była pozycja społeczna zawodnika. Niewolników nie dopuszczano do Igrzysk. Kolejnym wymogiem była nienaganna postawa moralna zawodnika. Wykluczano wszystkich, którzy dopuścili się zabójstwa, świętokractwa lub też naruszyli „pokój boży” – olimpijskie zawieszenie broni. Igrzyska olimpijskie cieszyły się największym autorytetem społecznym. O ich znaczeniu w życiu i kulturze narodu greckiego świadczy fakt, iż terminy igrzysk w Olimpie stanowiły podstawę pomiaru czasu w starożytnej Grecji.
Czteroletni okres między igrzyskami olimpijskimi stanowiły jednostkę chronologiczną, którą określano czas. Zabudowa sportowa w przeciwieństwie do bogatych budowli sakralnych odznaczała się prostotą. Centralne miejsce zajmował stadion. Długość stadionu w Olimpie wynosiła 192,28 m, szerokość 30 m. Dla widzów była przeznaczona skarpa z ziemi, bez ławek i bez stopni. Zbiorniki kamienne po bokach stadionu zapełnione były bieżącą wodą. Osobny teren przeznaczony był dla zawodów konnych. Trening zawodników odbywał się na gimnazjonach i w palestrach.
Historycznie najstarszą z tych konkurencji jest bieg, który początkowo był jedynym punktem programu starożytnych igrzysk olimpijskich. Pierwszym zwycięzcą na historycznych igrzyskach w 776roku został Korojbos, który wziął palmę w biegu krótkim (192m). program igrzysk został później rozszerzony o inne konkurencje biegowe, skoki i rzuty wchodzące w skład pięcioboju.
Grecka kultura fizyczna rozprzestrzeniła się na całe imperium rzymskie dla której wzorem i ideałem wychowawczym, w odróżnieniu od greckich bohaterów Homera, był ideał rodzimych wielkich obywateli Rzymu. Rzymskie wychowanie fizyczne podporządkowane było celom praktycznym, zwłaszcza przydatności wojskowej. Wśród licznych form ćwiczeń wojskowych znajdowały się marsze, biegi, skoki wzwyż i w dal oraz rzuty oszczepem. W Rzymie odbywały się w tym okresie igrzyska znane pod nazwą ludi romani, w których rywalizowali głównie niewolnicy, a Rzymianie uczestniczyli w nich jako widzowie. Zdecydowany odwrót od lekkoatletycznych form współzawodnictwa częściowo łagodziły inicjatywy cesarzy rzymskich: Augusta, Domicjana i Nerona zmierzające do kontynuacji igrzysk greckich. Powstały więc nowe igrzyska ”równe olimpijskim”, tak zwane isolympia. Były to igrzyska augustaliańskie, akcyjskie i kapitalońskie. Tradycje igrzysk olimpijskich w Grecji, które mimo niewoli przetrwały, zostały przerwane edyktem cesarza rzymskiego dopiero w 393 roku ery nowożytnej. Istniały więc 15 wieków i objęły 293 olimpiady. Po dekrecie Teodozjusza Wielkiego zakazującym urządzania igrzysk, Olimpia na wiele wieków poszła w zapomnienie, a po upadku cesarstwa rzymskiego w VI wieku n.e. zanikła rywalizacja sportowa.
Po likwidacji igrzysk starogreckich lekka atletyka jako sport przestaje istnieć, chociaż jej ćwiczenia wchodzą w skład wyszkolenia rycerskiego, a także są uprawiane z okazji różnych świąt i zabaw ludowych. Do 7 lat chłopcy ze stanu rycerskiego w średniowiecznej europie wychowywali się pod okiem matki, podobnie jak to się działo w dawnej Grecji. Potem szedł pod opiekę nauczycieli którzy przysposabiali go rzemiosła rycerskiego min. biegów, skoków, rzutów ciężarem.
Mieszczanie, oprócz różnego rodzaju gier, szermierki i strzelectwa, ćwiczyli się głównie w biegach, skokach i rzutach niezbędnych przy obronie miast. Biegi organizowane były z podaniem długości, aby uczestnicy wcześniej mogli się do nich przygotować. W skoku w dal zawodnik skakał trzy razy: z miejsca, z rozbiegu oraz trzykrotny skok na jednej nodze – podobnie jak w dzisiejszym trójskoku. Do rzutów stosowano włócznie oraz kamienie. Rzucano trzema kamieniami o różnej wadze lub jednym kamieniem trzy razy.
Igrzyska na wzór grecki w średniowieczu przetrwały jedynie w Irlandii. Na tym terenie Celtowie jeszcze w czasach pogańskich organizowali igrzyska irlandzkie, które nosiły nazwę tailteańskich. Odbywały się one wokół błoni i dziedzińca Palace of Tailete. Rozgrywano na nich wyścigi wozów, rzut młotem kowalskim, którzy próbowali swych sił w rzutach na odległość wykonanymi przez siebie młotami, biegi, trójskok, a później skok o tyczce, który wywodzi się ponoć ze staroangielskiego zwyczaju przesadzania strumieni z pomocą długich kijów - stąd najpierw skok o tyczce w dal, a później dzisiejszy wzwyż.
Podobne igrzyska odbywały się w Szkocji, w której ślady zawodniczej lekkiej atletyki sięgają wieku XIII, gdzie uprawiana ona była na wiejskich festynach, z których wyrosły urządzane okresowo Highland Games lub Border Games, które obejmowały : biegi pod górę, biegi dookoła dolin i parowów, skoki, rzuty młotem kowalskim, pniakami i głazami. W Anglii z dawna największą popularnością cieszyły się biegi. Niekiedy stawały się one przyczyną zakłócania porządku publicznego i w 1541 r. zostały zakazane dekretem królewskim, a ów akt obejmujący wykaz nielegalnych gier i zabaw (Unlawful Games Act) formalnie zniesiono dopiero w 1841 r. Ale zakazy zakazami, a życie życiem, zawody więc w biegach były coraz częściej urządzane, a w XVIII wieku stały się już zjawiskiem niemal masowym.
W latach 1575-1641 w miejscowości Chipping Campden u podnóża wzgórz Cotswoldu ( na pograniczu Walii i Anglii) odbywały się igrzyska o charakterze ludowym. Robert Dover za zgodą króla Jakuba I w 1604r. przekształcił te popisy ludowe w dużą doroczną imprezę nazywaną Cotswold Olimpic Games. Swój rozkwit na tych terenach igrzyska przeżywały w latach 1618-1641. W programie owej olimpiady znajdowały się konkurencje lekkoatletyczne : rzut młotem, skok w dal, wzwyż, biegi płaskie i z przeszkodami. W późniejszym okresie z wielu powodów były one zawieszane, min. z powodu śmierci ich inicjatora i wznawiane. Zawody pod nazwą Cotswold Games organizowane są do dziś.
Począwszy od XIII wieku w różnych miastach zachodniej i południowej Europy z okazji świąt kościelnych i obrzędów ludowych organizowano również zawody dla kobiet w biegach na kilkusetmetrowych dystansach, między innymi w Wiedniu ( w latach 1296 – 1534), we Florencji (do 1325 r.) w Padwie ( do 1688 r.) w Nordlingen (od 1442 r.), w Augsburgu ( od 1454 r.) i we Wrocławiu (od 1515 r.). W okresie odrodzenia nasiliły się poglądy związane z powrotem ideałów greckiego wychowani. W Europie zaczęły się rozwijać idee nawiązujące do antycznej (greckiej) kultury fizycznej. W swojej rozprawie De arte gymnastica Włoch Girolamo Mercuriale (1530-1606) wspominał o igrzyskach na wzór starogreckich agonów. W 1617 r. król Jakub I Stuart ogłosił Księgę sportów, która zezwalała na uprawianie ćwiczeń fizycznych oraz organizowanie gier i zawodów w niedzielę i święta.
W XVII i XVIII stuleciu rozwijało się wychowanie fizyczne dzięki postępowej roli filozofów i pedagogów. Idee te propagowali John Locke (1632-1704) i Jean Jaques Rousseau (1712-1778). Podkreślali oni higieniczne znaczenie wychowania fizycznego (j.w.). W 1762 roku Jacquesa Rousseau w pracy „Emil, czyli o wychowaniu” pisał, że ćwiczenia cielesne min. bieganie – są nieodzownym warunkiem prawidłowego rozwoju organizmu.
W Anglii w tym czasie wytworzyły się pierwsze formy rywalizacji zawodowców. Za określone premie pieniężne zawodowi biegacze popisywali się w biegach na 1 milę, kilka mil, w biegu godzinnym, a nawet kilkutygodniowym. Oprócz ustalania kolejności wprowadzono pomiar czasu i notowanie rekordów. W XVIII wieku sławę zdobył Anglik Foster Powell, który w 1773 r. pokonał dystans 50 mil w czasie 7 godzin, natomiast na przebiegnięcie 402 mil z Londynu do Yorku potrzebował 5 dni i 18 godzin. Podobne wyczyny miały miejsce w XIX wieku. W 1813r Walter Tom opublikował pierwszy podręcznik lekkoatletyki pod tytułem : „The Pedestrianizm of celebrated Pedestrans”. Książka o objętości 296 stron zajmuje się przede wszystkim biegami. Przedstawia wyczerpujący opis publicznych i prywatnych zawodów kapitana Roberta Barclay Allerdice’a, którego wyczyny budziły ogólne zainteresowanie. W wieku 15 lat przebył już trasę z Croydon do Londynu (6mil) w 1godz. W wieku 21 lat przebiegł 90 mil w 21,5 godz. W czasie swego słynnego marszu na 1000 mil stracił na wadze 36 funtów – było to 1 czerwca 1809 roku. Był to zakład. Między 1 czerwca a 11 lipca Allerdice przemierzył 1000 mil. Osiągnięcie to wymagało od niego pokonania w godzinę jednej mili, co oznacza, że przez 41 dni i 16 godz. Nie mógł dłużej wypoczywać niż 45 min. Czysty czas maszerowania 30-letniego kapitana Allerdice wyniósł 298 godzin i 11 minut. Był to wspaniały pokaz wytrzymałości i wytrwałości w dążeniu do wyznaczonego celu.
Przełom VIII i XIX wieku był związany z działaniami wojennymi. Potrzeby wojskowe postawiły przed wychowaniem fizycznym zadania, których chodziło o wypracowanie efektywnego systemu ćwiczeń fizycznych podnoszących sprawność fizyczną żołnierzy oraz skutecznie i celowe wprowadzenie narzędzi kształtowania woli, charakteru i dyscypliny. W XIX stuleciu w Europie rozwijały się trzy główne systemy wychowania fizycznego. Aspiracje narodowe i tradycje wojskowe zainspirowały powstanie narodowych systemów wychowania fizycznego : niemieckiego, szwedzkiego, angielskiego.
Systemy niemiecki i szwedzki opierały się na ćwiczeniach z zakresu gimnastyki, w których zawarte były formy lekkoatletyczne.
Podwaliny do systemu niemieckiego stworzył J.C.F Guts Muths (1759-1839),który twierdził, iż uprawianie skoków, biegów i rzutów jest drogą zmierzającą do zdrowia, a za ojca niemieckiej gimnastyki należy uważać Fryderyka Ludwika Jahna (1778-1852), który w 1811 r. założył pod Berlinem w Hasenheide boisko Gunerskie – Turnplatz, na którym zorganizowana młodzież dwa razy w tygodniu pod kierunkiem doświadczonych nauczycieli uprawiała konkurencje lekkoatletyczne.
Twórcami szwedzkiego systemu był Per Henrik Ling, a rozwinął go jego syn Hjalmar Ling. Kładli oni przede wszystkim na ćwiczenia kształtujące postawę ciała. W 1833 roku założone szwedzkie Towarzystwo Gimnastyczne podjęło myśl urządzenia na wzór helleńskich stałych igrzysk skandynawskich z programem gimnastyczno-lekkoatletycznym. Skończyło się na dwóch takich próbach w 1834 i 1836 roku w której znalazły sie min. kilka biegów oraz skoki wzwyż i o tyczce.
Natomiast system angielski to gry i sporty w formie współzawodnictwa indywidualnego i zespołowego: klas, szkół, uniwersytetów. Zastosowanie gier pozwoliło na wybór nieszablonowego prowadzenia ruchu co sprzyjało wprowadzenia lekkoatletyki do systemu wychowania w Anglii, gdzie już w pierwszej połowie XIX wieku przeprowadzono pierwsze zawody lekkoatletyczne. To wspomniany wcześniej Allerdice w 1803 r. przeprowadził w londyńskim Hyde Parku ponoć pierwsze regularne biegi w historii nowoczesnej lekkoatletyki. Zwyciężył na 400 y w 56,0s, pokonując o 10 y Johna Watta. W 1804r Allerdice przebiegł milę w 5:07,0 min, pokonując kapitana Marstona. W 1806r niejaki Ward poprawił na Lord’s Ground czas na 1 milę na 4:50,0 min. Od tej pory w brytyjskim sporcie utrzymuje się podział na mile.
Szczególnie ważną rolę w narodzinach lekkoatletyki w formie sportowej odegrała szkoła publiczna Eton College, w której już w 1837 roku w ramach programu wychowania fizycznego, rozgrywano zawody lekkoatletyczne, między innymi w biegach płaskich, biegach przez płotki i z przeszkodami w oparciu o zasady regulaminu szkolnego. W latach czterdziestych Uniwersytet w Dublinie, Kolegium w Eton i Królewska Wojskowa Akademia w Woolwich zaczynają dla swoich wychowanków oficjalnie urządzać zawody w biegach, które rychło zyskują na popularności i gromadzą nierzadko do 30 tysięcy widzów. Zawody te są ściśle wewnętrzne i profesjonalnych biegaczy do nich nie dopuszczano.
Wzory z Eton przejęły inne szkoły publiczne i uniwersytety w Anglii. W 1850 r. odbyły się w Exeter College (Oxford) doroczne mityngi, które w programach przewidywały biegi na 100, 330 i 440 jardów, na 1 milę oraz na 140 jardów przez płotki. Miały one zasadnicze znaczenie w rozwoju współczesnych programów lekkoatletycznych. W 1857 roku przeprowadzono pierwsze międzywydziałowe zawody w Cambridge. Dnia 7 listopada 1863r. w Anglii zorganizowane były przez West London Rowing Club (Zachodnio londyński Klub Wioślarski) pierwsze zawody lekkoatletyczne w hali. Do oświetlenia użyto lamp gazowych. Ten sam klub w 1862 roku rozpisuje zawody otwarte dla „dżentelmenów-amatorów" na dystansie 100, 440 i 880 jardów. W koncepcji ..dżentelmenów", tj. przedstawicieli klas posiadających, robotnik czy rzemieślnik z natury rzeczy jest sprawniejszy fizycznie, dżentelmeni więc chcą być między sobą i nie narażać na szwank swego honoru porażką z plebejuszem. Ta teoria ciążyła ujemnie przez długie lata nie tylko na angielskiej lekkoatletyce, lecz i na innych dziedzinach sportu. Ale mimo tych ograniczeń lekka atletyka zdobywa sobie coraz więcej adeptów. Przyczyniają się do tego m.in. występy znakomitych zawodowych biegaczy amerykańskich, w tym sławnego Indianina Louisa Bennetta, znanego pod przydomkiem Deerfoot (,,Jelenia Stopa"), który w 1863 r. ustanowił świetny rekord w biegu godzinnym— 18,589km. Pierwszy mecz lekkoatletyczny rozegrany został w dniu 5 marca 1864 roku na stadionie Christ Church Ground w Oxford pomiędzy uniwersytetami Cambridge i Oxford. Do corocznej rywalizacji wprowadzono pchnięcie kulą i rzut młotem. Dwa lata później, dnia 23 marca 1866r. przeprowadzono w Londynie pierwsze lekkoatletyczne mistrzostwa Anglii zorganizowane przez Amateur Athletic Club (AAC) w konkurencjach : bieg przez przeszkody na 120 jardów, pchnięcie kulą o wadze 7,257 kg z kwadratu o boku 7 stóp, biegi na pół mili i 7 mil, skok o tyczce i rzut młotem. Rok później była już w Londynie pierwsza okólna bieżnia żużlowa długości 530m. Założony w 1866 roku J.G. Chambersa AAC Wprowadził do swego statutu paragraf o amatorstwie, który przez całe stulecie będzie najbardziej dyskutowanym punktem wszystkich regulaminów sportowych, łącznie z regulaminem olimpijskim (tzw. Paragraf 26). I który przez długie lata zaciążył na rozwoju sportu. Paragraf o amatorstwie wykluczał automatycznie udział w zawodach rzemieślników i robotników. Kto przyjmował nagrody pieniężne w jakiejkolwiek postaci, także w formie ukrytej, dobrowolnie spisywał się na banicję z amatorskiego ruchu sportowego. Nawet nauczyciele i trenerzy, którzy swoją działalnością zarabiali na życie, tracili status amatora. Dopiero w 1880 r. założona Amateur Athletic Association jako naczelna władza lekkoatletyczna w Zjednoczonym Królestwie uchyliła przestarzały i reakcyjny paragraf dżentelmeński, ale nie potrafiła wypracować zadowalającej dzisiejsze wymogi formułki amatorstwa. Przejęła ona organizację mistrzostw lekkoatletycznych w Anglii, rozpoczęła notowanie rekordów i ujednoliciła przepisy.
W mistrzostwach lekkoatletycznych brały udział następujące kluby : założony w 1863r pierwszy brytyjski klub lekkoatletyczny Mincing Lane Athletic, London Athletic Club, Birmingham Athletic Club i klub piłki noznej Sheffield Wednesday. Systematycznie rozszerzano program zawodów w których dotychczas dominowały konkurencje biegowe, formułowano regulaminy i budowano obiekty w wyższych uczelniach. Oto niektóre osiągnięcia brytyjskich lekkoatletów w roku 1867 : ćwierć mili(402m) – 51 sek., mila(1609m) – 4:28,8min, 3mile(4827m) – 15:20,6 min, skok wzwyż – 1,70m , skok w dal – 5,95m; skok o tyczce – 3,20m, pchnięcie kulą – 11,75m; rzut młotem – 31m.
Procesy zachodzące w Anglii stwarzały możliwość współzawodnictwa międzynarodowego oraz inspirowały rozwój lekkoatletyki w innych państwach, która przyjmuje się także na obszarze kolonii brytyjskich oraz w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Tam William B. Curtis, współzałożyciel New York Amature Athletic Club, po raz pierwszy biegł w obuwiu z kolcami. W Kanadzie już od lat siedemdziesiątych XIX w. rozgrywane są mistrzostwa o charakterze międzynarodowym. W Australii zaś najdłużej utrzymał się silny organizacyjnie obóz profesjonalistów, który dominował na Antypodach aż do I wojny światowej.
W 1877r Olimpic Club zorganizował w San Francisco pierwszy miting lekkoatletyczny. Nowojorski Athletic Club przeprowadzał od 1871r corocznie mitingi lekkoatletyczne, a od 1876r mistrzostwa. 22 kwietnia 1879r 7amerykańskich klubów lekkoatletycznych założyło National Association of Amateur Athletes of America (NAAAA).
W 1895 r. odbyły się pierwsze międzynarodowe zawody lekkoatletyczne pomiędzy klubami Londynu i Nowego Jorku. Wzorem Anglii i Stanów Zjednoczonych zorganizowane zostały oficjalne mistrzostwa kraju w Szwecji(1886), Francji (1888), i Niemczech (1892). Pierwsze imprezy lekkoatletyczne odbyły się w Rosji (1888). W Rosji carskiej lekka atletyka zaaklimatyzowała się dzięki licznym Anglikom przebywającym służbowo w Moskwie i Petersburgu. Już w 1912 r. w Rydze, rok później w Kijowie, odbyły się Wszechrosyjskie Igrzyska Olimpijskie z bogatym programem lekkoatletycznym, po zwycięstwie zaś Rewolucji lekka atletyka stała się sportem masowym zarówno mężczyzn, jak i kobiet. Powstają również zawody lekkoatletyczne w Nowej Zelandii i Afryce Południowej. Rok 1896 stał się przełomem w organizacji imprez sportowych. Nawiązując do tradycji antycznych powstała ogólno sportowa impreza mająca w przyszłości nadawać to światowemu współzawodnictwu. Lekkoatletyka od początku dominowała w programie igrzysk. Od 1896 r. igrzyska stały się imprezą docelową w 4-letnim cyklu startowym. Idea olimpizmu i wzory lekkoatletyczne czołowych państw docierały do krajów Europy i innych kontynentów. Dyscyplina ta rozwinęła się m.in. w Dani, Bułgarii i Włoszech oraz Chile, Indiach i Japonii.
Wzorem Amateur Athletc Association (1880) powstało pod koniec XIX wieku wiele narodowych związków lekkoatletycznych: w Nowej Zelandii (1887), Belgi i Kanadzie (1889), Szwecji (1895), Norwegii (1896), Australii, Czechach, Grecji i na Węgrzech (1897).
W dniach 20-23 sierpnia 1913 r. na kongresie w Berlinie zapadła decyzja o utworzeniu Międzynarodowej Federacji Lekkoatletycznej ( International Amateur Athletic Federation – IAAF) z siedzibą w Londynie. Głównym zadaniem ówczesnej organizacji IAAF było opracowanie statutu, który określa prawa i obowiązki federacji i jej członków. Powołanie IAAF podniosło znaczenie lekkoatletyki światowej i umocniło organizacyjnie poszczególne związki krajowe należące do międzynarodowej federacji.
Zaznaczył się również wzrost udziału kobiet w zawodach lekkoatletycznych. Pierwsze formy organizacyjne lekkoatletyki kobiecej o charakterze lokalnym mają swój początek w XIX wieku. W 1917r. zawiązał się we Francji Związek Sportowy Kobiet, a dopiero 30 sierpnia 1921 r. została utworzona Międzynarodowa Sportowa Federacja Kobiet.
1. Michalik Marian B.: Kronika Sportu, Wydawnictwo Kronika 1993 r.
2. Osterloff Wiesław Konrad : Historia Sport, Instytut Wydawniczy Nasza Księgarni, Warszawa 1976 r.
3. Porada Zbigniew: Starożytne i nowożytne igrzyska olimpijskie,Krajowa Agencja Wydawnicza,Kraków1980 r.
4.Wroczyński Ryszard: Powszechne dzieje wychowania fizycznego i sportu, wydanie II rozszerzone, Wydawnictwo Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1985 r.
5. Zaborniak Stanisław: Lekkoatletyka na ziemiach polskich w latach 1867-1918, Uniwersytet Rzeszowski, Podkarpackie Towarzystwo Naukowe Kultury Fizycznej, Rzeszów 2004r.